تولد یک پروانه!!

آن فست فود را که یادتان هست با ماجراهایش؟ یک شب دم دمهای تعطیل کردن که طبق معمول پشت صندوق نشسته بودم و داشتم با حرص و لذت فروش آن روز را می شمردم، صدای چند جوان را شنیدم که گویا مشغول شعرخوانی بودند به سبک این انجمن های ادبی که باید رفته باشید تا بدانید چه نوع شعر خواندنی را می گویم. من هم که سرم درد می کرد برای این چیزها و به یکباره انگار یک خانم سانتی مانتال را وسط یک پادگان با آشخورهای بوگندو پیدا کرده ام بلند شدم و رفتم سر میز آنها که تنها مشتری های باقیمانده بودند. دو تا دانشجو و یک نفر بومی همانجا که رییس انجمن هنر و ادب و شعر و خوشنویسی و غیره ی آن شهر بود. کمی حرف زدیم و بعد که فهمیدند من هم دستی بر آتش دارم خواستند که چیزی برایشان بخوانم و من هم که به تازگی به مناسبت تولد خودم شعری گفته بودم(!) و به همین خاطر هنوز در خاطرم بود آن را خواندم و همین شد که مرا هم به جمعشان و انجمنشان دعوت کردند و دیگر آخرهای شب که میشد رفقای فرهنگی ما می آمدند به مغازه ی ما و میرفتیم طبقه ی بالا دور میز دنجی می نشستیم و بساط شعر و سیگار و بحث های ادبی...  

راستش در خیالم کافه هایی را تصور می کردم که قدیمها پاتوق این شاعران و نویسنده های درست و حسابی بوده و منتظر بودم که از این جمع هم بالاخره یک همچین کسی ظهور کند! ولی نشد... و اما شعری که آن شب خواندم: 

تپانچه را پست می کنم برای خودم 

                        با کاغذ کادوی قرمز 

                                                و روبان صورتی 

  در شانزده مرداد یکی از این تابستانها که زاده شده ام 

- آقای نجیب زاده لطفن دوئل من را بپذیرید  

                    برای اثبات شرافت یکی از ما 

                                                          که باید زنده بماند 

 تمام می شود 

                    در یک لحظه چشم بر هم زدن تمام می شود 

                    که چشم بسته ای بر خود و گشوده ای دریچه را تمام 

                                                                                    می شود تمام کرد 

                                             بهت این لحظه ی منتظر را  

                                             که گلوله مغز متلاشی شده ی چند لحظه بعد تو را می نگرد 

                                                           که پاشیده روی صورت تپانچه 

به صحنه ی قبل برویم 

دستم را از روی ماشه بردار آقای نجیب زاده 

                                    می خواهم زندگی کنم 

به خاطر تمام لحظه های بعد که نزیسته ام 

                                                  می خواهم زندگی کنم 

دون کیشوت نخواسته هیچ بوده باشم 

تا به جنگ آسیاب های بادی بروم 

                      شوالیه ی سیاهی در من نبوده است 

من 

   صدو هفتاد و هشت سانتیمتر گوشت 

                                               و هفتاد کیلو انسان بوده ام 

  که نچیده ام میوه ی ممنوعه را هیچ گاه با دستان خویش 

                  تا چشیده باشم طعم نامفهوم رانده شدن را  

                                                                   از بهشتی که ندیده ام 

روزی هزار بار باید بکشم بر دوش خودم را  

                                           به بالای تپه ای 

   که هزار بار غلتیده باشم دوباره به اینک 

          شانزده مرداد یکی از این تابستانها 

            که خشکیده پنجه هایم در قبضه ی تپانچه ای 

                                   و منتظرم که تو  

                                                      آقای نجیب زاده 

                                          ماشه را زودتر بچکانی