یکی از پاداش هایی که مومنین به آن وعده داده شده اند زندگی ابدی و بی پایان در بهشت است. من اگر خدا بودم این را در لیست شکنجه هایم قرار میدادم. بهترین شرایطی را که میتوانید متصور شوید در نظر بگیرید, جویهای روان شیر عسل و آب طالبی و رانی پرتقال با پالپ واقعی, حوری هایی که بعد از هر بار جماع دوباره باکره میشوند, درختهایی که شاخه خم میکنند تا شما از آنها میوه برچینید...
اگر این تصویرها برایتان اغوا کننده است حالا فاکتور جاودانگی را به آنها اضافه کنید, مثل صفر جلوی ضربدر عمل خواهد کرد. اینکه هر روز, بی وقفه و پایان ناپذیر اینها تکرار شوند و این تکرار تا ابد و بدون امیدی به پایانش ادامه داشته باشد. تصورش هم کشنده است. میشود حدس زد که آمار خودکشی های نافرجام در بهشت خیلی بالا باشد. ابدیت ملال آور است و به گمان من جاودانگی احمقانه ترین رویای آدمی بوده.
البته معتقدین بر این باورند که کانفیگ مغزتان جوری تغییر می کند که همه چیز برلیتان جذابیتی ابدی خواهد داشت. می خوام بگم آنها فکر همه جا رو کردن.
به عقیده ی من، عبادت برای بهشت و حوری پری به اندازه تبعیت سگ و گربه از دستورات صاحبشان برای گرفتن بیکن خشک شده حقیر و فاقد ارزش است. یک نوع معامله است ته اش.
عبادتی سراغ داری که فاقد ارزش نباشه؟ بیهودگی عبادت بیشتر از اونکه بسته به نیت پشتش باشه مربوط به نفس عبادت میشه
دقیقا!من از بچگی از تصور بهشت احساس ملال میکردم.یه جایی تو کتاب سرزمین عجایب بیرحم و ته دنیای موراکامی میگه جایی که نفرت و ناامیدی و غم و افسردگی نباشه،مفهومای بر عکسشم معنایی ندارن