نوبت عاشقی ۲

پیش نوشت: این پست ادامه ی پست قبل است. 

سال های آخر جنگ را من به یاد دارم، شیراز هم جزو شهرهایی بود که همیشه کاندید بمباران بودند و وحشتی را که در مواقع آژیر قرمز شهر را فرا می گرفت فراموش نمی کنم، البته خودم آنقدر بچه بودم که به آن به چشم یک بازی هیجان انگیز نگاه کنم. آن روزها زنها و دخترهای فامیل به دهات اطراف رفته بودند تا خطری متوجه آنها نباشد و همه ی خطرها متوجه مردان قهرمان باشد. من هم به همراه بقیه ی مردان خانواده به منزل یکی از دایی ها که خانه اش شمال شهر و تقریبن در دل کوه بود رفته بودم و روزهای نسبتن خاطره انگیزی را سپری می کردم، یکی از این خاطره ها آزاده بود، دختر شیرین همسایه با لباس یکدست صورتی! (کسی می داند چرا عشق های کودکی من همه صورتی پوش بودند؟) آنجا رقیب های عشقیم بیشتر بودند و باید با پسرهای بزرگتر محله هم مبارزه می کردم و این مبارزه شامل گل کوچک های بعد از ظهر هم که آزاده یکی از تماشاچیانش بود، میشد. خدا می داند که چقدر همان روزها فوتبال من را ارتقا داد و یاد گرفتم که با لایی زدن به پسرهایی که زورم بهشان نمی رسید می توانم آنها را ضایع کنم، شاید اگر جنگ چند سال دیگر طول کشیده بود من الان داشتم در منچستر به وین رونی پاس گل می دادم خدا را چه دیدید؟  

بزرگتر که شدم عشق هایم انتزاعی تر شدند، شاید ذائقه ام مشکل پسند شده بود و دیگر هر ننه قمری را ملکه ی زیبایی نمی دیدم..این بود که رفتم سراغ هنرپیشه های خارجی... آنوقتها هم مثل الان امکانات ماهواره و دی وی دی نبود که بچه ی خیال بافی مثل من بتواند آنجلینا جولی را مستقیم از روی فرش قرمز  ببرد توی رختخوابش و با او فیلم های اکشن زن و شوهری بازی کند. نهایتن یک ویدئوی فیلم کوچک کرایه ای دستت را می گرفت که باید توی ۲۴ ساعت هفت هشت تا فیلم را نگاه می کردی، آن روزها هم فیلم های جنگی و راکی و رمبو و اینها توی بورس بود و پیدا کردن هنرپیشه ای که قابلیت قرار گرفتن در نقش معشوقه ی آدم را داشته باشد کار سختی بود ولی ما بچه های جنگ بودیم و راهمان را مثل باریکه ی سمج آب آرام آرام پیدا می کردیم،‌ این شد که من شخص (اشخاص) مورد نظرم را توی یک فیلم رزمی پیدا کردم و به طور همزمان عاشق دو تا زن کاراته باز ـ یکی آمریکایی و بلوند با چشمان آبی و دیگری شرقی و چشم بادامی ـ شدم ولی هیچ کدام لباس صورتی نداشتند و من فهمیدم که ماهیت عاشق شدنم عوض شده و پای چیزهای دیگری هم به وسط آمده، تا مدتی این دوتا مهمان همیشگی خوابهای من بودند و تا خود صبح با هم مشغول کاراته بازی و کتک زدن دشمنان بودیم (کور شوم اگر دروغ بگویم و کار دیگری می کردیم) خوشبختانه هنوز به سنی نرسیده بودم که فردایش مجبور باشم آداب غسل و طهارت و اینها را انجام بدهم. یک مدتی هم زده بودم توی کار "سری دیوی" ولی از آنجا که آدم فرهیخته ای بودم و درست تربیت شده بودم از همان بچگی با فیلم های هندی مشکل داشتم و می دانستم که یک جای این فیلم ها میلنگد و در شان من نیست که با هنرپیشه های هندی وصلت کنم یا سر و سری داشته باشم و خیلی زود ایشان از ذهن من پاک شدند. البته شاید اگر آیشواریا رای زودتر ظهور کرده بود اوضاع فرق می کرد! تازه فیلم سوته دلان را هم دیده بودم و حساب کار دستم آمده بود و بی گدار به آب نمی زدم که مثل بهروز وثوق دل به دختر بلیت فروش سینما ببندم و بروم برایش کفش بخرم تا وقتی که دخترک ار توی باجه اش آمد بیرون ببینم طرف اصلن پا ندارد و توی سرم بشود بازار مسگرها و شبانه با قاطر بزنم به راه شابدولزیم(شاه عبدالعظیم) و نرسیده تلف بشوم... چارلیز ترون هم که دیگر مال زمانی بود که عقلم به این چیزها میرسید و فهمیده بودم که معشوقه ی خیالی آدم چه خصوصیاتی باید داشته باشد، شما که انتظار ندارید آدمی که از پنج سالگی پا در جاده عاشقیت گذاشته ته جاده برسد به سحر ولد بیگی؟ 

تا همینجای کار را داشته باشید تا اگر مصلحت بود باقی معشوقه هایمان را هم خدمتتان معرفی کنیم!