سینمای محقر، فروش مضاعف

عید است، هر جا می روی می بینی و می شنوی و میخوانی که عید دیگر رنگ و بوی سابق را ندارد، که دل و دماغ برای شادی نمانده...اما تلویزیون تنها جایی ست که عید به قوت سابق و بیشتر در آن برقرار است،همان مجری های احمق همان لبخندهای احمقانه را تحویلت میدهند (لذت سبز آسمونی!)، همان عمو پورنگ افکار مذهبی روسایش را زیرزیرانه قاطی آهنگ های شادش به خورد بچه های مردم می دهد،قویترین مردان ایران هر سال گردن کلفت تر میشوند و سال به سال بیشتر از شمایل انسان بودن خارج می شوند و بار بیشتری را جابجا می کنند..هر چه باشد سال تلاش مضاعف است و انصافا این موجودات رقت انگیز نماد این "مضاعف" می توانند باشند. من به این برنامه می گویم مسابقه آدم های بی شعور. به نظر من حجم بدن و مغز انسان با هم رابطه عکس دارند، یعنی هر چه انسان گنده تر و آهنین تر می شود مغزش و ادراک انسانی اش کوچکتر می شود، کمتر میفهمد و بیشتر مشغول یافتن راههایی برای زدن رکورد حمالی می گردد، نمونه اش همین حسین رضا زاده، او کسی ست که سنگین ترین وزنه ای را که یک بشر در دوران معاصر توانسته مهار کند،با یاری حضرت ابوالفضل بالای سر برده ولی برای من او فرقی با گاو نیرومندی که گاو آهنی را بدنبالش می کشد ندارد، خب این یک اصل مطلق نیست و استثناهایی هم دارد، یعنی قرار نیست هر کوتوله ای بیاید ادعای مغز متفکر بودن بکند، اتفاقا ما کوتوله هایی داریم که رضا زاده پیش آنها اینشتین است و داعیه اصلاح کل امور جهان را هم دارند. 

بگذریم،میخواستم در مورد فیلمهای سینمایی تلویزیون بگویم که به لطف پایبند نبودن این مملکت به قانون کپی رایت(و خیلی قوانین دیگر) به راحتی میتوانیم فیلم های روز دنیا را که هنوز روی میز تدوینگر است پیش از نمایش خصوصی کارگردان برای رفقایش، در رسانه ملی مان ببینیم،البته نسخه سلاخی شده و اسلامیزه شده ی این فیلمها را... 

این که یک فیلم پرفروش ترین فیلم تاریخ سینمای کشوری شود سنگ دقیقی برای سنجش خوب بودن آن فیلم نیست(مثل تایتانیک که رکوردش تا همین اواخر حفظ شده بود) ولی به هر حال می تواند نشانگر رویکرد مردم آن سرزمین به مقوله فرهنگ و هنر باشد. خیلی دوست داشتم ببینم دلیل اقبال اخراجی ها2 در گیشه بیمار و رو به احتضار سینمای ایران چیست؟ قسمت اولش را در اتوبوس های بین راهی دیده بودم و به جز تعدادی شوخی های کوچه بازاری سخیف و جوک های تاریخ مصرف گذشته که از دهان انبوه بازیگران محبوب آن فیلم بیرون می آمد چیز دیگری در آن پیدا نکردم، نوروز امسال بخت یاری کرد و آقا "مسعود ده نمکی" ما را طلبید و فرصتی بدست آمد تا قسمت دوم این شاهکار سینما را ببینم، آن هم در میان نگاه بهت زده اهالی خانه و سرکوفت های به جایشان و با این بهانه که می خواهم آن را نقد کنم و ندیده نمی شود قضاوت کرد و حکم بدون سند از انصاف بدور است... ولی به تمام مقدسات قسم بیشتر از یک ساعت آن را نتوانستم تحمل کنم، یعنی آن یک ساعت واقعا داشتم تحمل می کردم ها... نه این که فکر کنید با اعصاب راحت نشسته بودم و با دید انتقادی فیلم را تماشا می کردم، حس می کردم لختم کرده اند و گذاشته اند اول یک صف صدتایی از مردان هیز چشم دریده و می گویند باید تا آخر صف را همین طوری جلوی اینها رژه بروی، هر چقدر هم که پوست کلفت و رله باشم تا نفر پنجاهم بیشتر تاب نمی آورم،همین شد که سر یکی از سکانس ها که واقعا روی مخم بود کنترل تلویزیون را آرام سر دادم آنطرف و خیلی خانوم و با اعتماد به نفس از اتاق خارج شدم، فقط حیرتم ماند و تاسفم برای سینمایی که پر فروش ترین فیلم تاریخش این باشد و اگر شما هم جزو آن دسته از کسانی هستید که دست زن و بچه و دوست دختر و دوست پسرتان را گرفتید رفتید توی صف دراز سینما دو ساعت معطل شدید و بعد دو ساعت دیگر توی سالن زل زدید به پرده و بعد به جای فحش خواهر و مادر با لبخندی بر لب از سالن آمدید بیرون باید بگویم که برای شما هم متاسفم. 

من این مردک ده نمکی را در زمان دانشجویی و در دوران اصلاحات دیده ام، آن وقتها نشریه "شلمچه" یا شاید "یالثارات الحسین" را منتشر می کرد که آدم با دیدنشان قبض روح می شد و افسردگی حاد می گرفت. توی جلسه پرسش و پاسخی که در سالن دانشگاه برایش ترتیب داده بودند من ازش پرسیدم "شما بعنوان یک روزنامه نگار که قرار است کار فرهنگی بکند به قلم بیشتر اعتقاد دارید یا اسلحه؟" پاسخش را به این سوال حتما می توانید حدس بزنید.  

نوشته شده در تاریخ شنبه ۲۱ فروردین توسط پرنسس