شهید کرمانی!

یکی از معماهای زندگی من وصیت نامه ی شهدا بود، آن وقتها که قسمت عمده ای از برنامه های تلویزیون، دفاع مقدسی بود میان برنامه های کوتاهی پخش می شد که در آن وصیت نامه ی یک شهید را می خواندند و من همیشه حیران متن ادبی و قوی آنها بودم. با خودم فکر می کردم چه آدم های با استعدادی بوده اند اینها و حیف که جنگ شد و طفلی ها شهید شدند و گر نه الان کلی نویسنده توی این مملکت داشتیم. تا اینکه زد و چند سال پیش با عده ای از رفقا رفتیم کرمان و خراب شدیم روی سر جهان. این جهان پدر معنوی جمع بود، چون هم سنش یک دویست سالی از ما ها بیشتر بود و هم یک جورهایی همه ی ما اگر چیزی از ادبیات می دانستیم آن را مدیون جهان بودیم. کلن خیلی بیشتر از ما حالیش بود و در ضمن خیلی هم حرامزاده و ..کش بود!  

کرمان شهر ادب پروری ست، این را واقعن می گویم. بازار انجمن های ادبی و جلسات شعر و داستان خوانی در آنجا گرم است و اگر اهلش باشی می دانی که کرمان به جز عادل فردوسی پور و آرش برهانی آدم های سرشناس دیگری هم دارد! توی شب نشینی هایمان با یکی از دوستان جهان به نام منصور آشنا شدیم. من هیچوقت منصور را فراموش نمی کنم چون یکی از معماهای زندگی من را حل کرد، در واقع خودش جواب این معما بود. منصور قلم خوبی داشت و خوب می نوشت و در ضمن برایش مهم نبود که چه چیز بنویسد و کجا. فقط هدفش مهم بود و هدفش هم چیز متعالی و رسالت گونه ای نبود، منصور برای پول می نوشت و یک نویسنده ی سفارشی بود. یکی از منابع در آمد منصور تنظیم وصیت نامه برای شهدا بود، صدا و سیمای کرمان قراردادی با او بسته بود که بر اساس آن منصور وظیفه داشت برای شهدای مورد نظر مسوولان تلویزیون وصیت نامه بنویسد و اینگونه بود که من فهمیدم چطور تمام شهدای ما ادیب بودند و وصیت نامه هایی به آن زیبایی می نوشتند، منصور به جای تمام شهیدان کرمانی وصیت می کرد...