ازدواج به سبک ایرانی!

همه ی عالم و آدم می دانند که من با ازدواج کردن مخالفم، نه اینکه با ازدواج خودم مخالفم، کلن با ازدواج دیگران هم مشکل دارم! یعنی به نظرم کار درستی نیست و دور از عقلانیت و انسانیت و اینهاست. حالا اگر شما متاهل هستید یا قصد متاهل شدن دارید بر من خرده نگیرید، من به عقیده ی شما احترام می گذارم... ولی قبول کنید که اشتباه کرده اید، به هر حال انسان فرزند اشتباه است و هر کسی ممکن است ازدواج کند ببخشید اشتباه کند! 

از خودم که پنهان نیست از شما چه پنهان من هم گاهی خیال ازدواج به سرم میزند و به طرز رقت انگیزی هوس زن گرفتن می کنم. البته این گاهی کاملن مشخص و مربوط به موقعیت تعریف شده ای ست، الان آن موقعیت را برایتان شرح می دهم: 

فرض کنید که توی اتوبوس بین شهری نشسته اید و قرار است هفت هشت ساعت خزعبلات نفر کناری را که هیچ سنخیتی با شما ندارد به جز جنسش (که این هم خودش بد اقبالی دیگری ست) تحمل کنید، یکی از این فیلم های مزخرف مخصوص همین اتوبوس ها هم در حال پخش است، نفر جلویی صندلی اش را تا نزدیکی های حلقوم شما خوابانده و کولر ماشین هم کار نمی کند و شما از فرط گرما احساس می کنید ت*م هایتان در حال آب پز شدنند! پشت سرتان یک زن و شوهر جوان نشسته اند که شما  مثلن ارواح عمه تان سعی می کنید نجواهای عاشقانه شان را نشنوید. در همین حین ناگهان رایحه ی دل انگیزی به مشامتان می رسد و بعد کل اتوبوس را پر می کند (مطمئن باشید که رایحه ی خوشِ خدمت نیست!) تمام وجودتان دماغِ گنده ای می شود که می خواهد این عطر مست کننده را به درونش بکشد و دلتان شروع می کند به ضعف رفتن. این بو مربوط به خیاری ست که زن جوان پشت سری مشغول گرفتن پوستش است و بعد قرار است آن را نصف کند و بین خودش و همسر تقسیم کند. شما باید همچین موقعیتی را تجربه کرده باشید تا بدانید چه می گویم. شاید برایتان مسخره باشد ولی این تنها لحظه ای ست که من از صمیم قلب آرزو می کنم کاش زن داشتم!