نوبت عاشقی ۴

 پیش نوشت:  این پست ادامه ی این پست است.

دیگر وارد دبیرستان شده ام، پشت لبها چند لاخ مو سبز شده که نمی دانم با چه اعتماد به نفسی به آن می گوییم سیبیل( بعدها به این نوع سی بیل ها می گوییم دو بیل و یک خاک انداز) صدایمان شده مثل خروس سرما خورده و دماغمان با قدمان مسابقه ی بلند شدن گذاشته، کم کم نقش هورمون ها دارد در عاشق شدن هایمان پررنگ می شود. تازه این اتوبوس های آکاردئونی ایکاروس وارد ناوگان حمل و نقل درون شهری شده بود که وقتی راننده گازش را می گرفت قسمت جلوی اتوبوس که مردانه بود توی لاین یک می رفت و قسمت خواهران توی لاین سه! آن وسط هم که مرز مشترک بود و رسیدن بهش بیشتر از گیر آوردن صندلی خالی توی مترو به آدم حال می داد. شاید باورتان نشود ولی توی جو خفه ی آن روزها ایستگاه های اتوبوس و خود اتوبوس ها بار کافی شاپ ها و محل های قرار و آشنایی و لاو ترکاندن بسیاری از جوان ها را به دوش می کشیدند. توی یکی از همین اتوبوس ها بود که من افتادم توی دام عشق "ابرو کمون" دختری که ویژگی چهره اش چشم هایش بود و البته ابروهای کمانی اش( الان اگر دختری ابروهای کمانی داشته باشد کسی نگاهش می کند؟) دیگر تمام بچه های خط راز ما را می دانستند و طبق قانون نانوشته ای کسی دور و بر او نمی پلکید.  

برای ما بچه هایی که جوانی مان در سالهای آخر دهه ی هفتاد گذشت جرأت عاشق شدن و شهامت ابراز آن چیزی نبود که در وجود همه باشد و مستلزم یک پروسه ی طولانی بود که با نگاه شروع می شد، با ر و بدل کردن نامه ادامه پیدا می کرد و شاید می رسید به قرارهای دزدکی پر التهاب و استرس. اصلن مثل حالا نبود که یک صبح تا عصر چهار بار خانه خالی ات را با چهار نفر مختلف "مکان" کنی. این بود که در تمام طول سال آخر دبیرستان کار من این بود که هر روز صبح یک مسیر طولانی تا پشت پارک شهر و خیابان سمیه را پیاده گز کنم تا ابروکمون و دو دوستش را اسکورت کرده باشم و ظهرها توی ایستگاه دانشکده ی پزشکی منتظر باشم تا آنها بیایند و دوستش با آرنج به پهلویش بزند و من بدانم که دارد راپرت بودن من را بهش می دهد و بعد آنقدر منتظر بمانیم تا هر دو بتوانیم سوار یک اتوبوس شویم. 

اواخر همان سال بود که پیشرفتی توی کارم حاصل شد، بچه های باتجربه تر یادم دادند که می توانم شماره تلفنشان را گیر بیاورم، توی مجتمعی که ما زندگی می کنیم قبض های تلفن و برق و اینها را سر موعد می گذارند توی بوردی که در طبقه ی اول هر ساختمان است و من توانستم با کمک بچه های محل قبض تلفن آذر ماه 76 منزل ابروکمون را سرقت کنم. ولی هیچ وقت فرصت استفاده از آن دست نداد... در نزدیکی ساختمان آنها یک ایستگاه اتوبوس متروکه با میله های آبی وجود داشت که تغییر کاربری داده بود و تبدیل شده بود به پاتوق جوان های محل، در یکی از بعدازظهرهای پاییزی من و ایوب توی ایستگاه نشسته بودیم و به رسم آن سالهایکی از آهنگ های داریوش یا شهیار قنبری و اینها را می خواندیم که دیدم ایوب بلند شده و با اشتیاق برای کسی دست تکان می دهد، مسیر نگاهش را دنبال کردم و خیلی راحت توانستم ابروکمون را تشخیص بدهم که با تی شرت نارنجی بالا تنه اش را از پنجره ی اتاقش بیرون آورده، سرش را برگردانده سمت ما و دارد برای ایوب دست تکان می دهد... 

ایوب پسر خوش تیپ و محبوبی بود و راستش من اگر دختر بودم حتمن با او دوست می شدم، مساله اینجاست که ابرکمون نگذاشت من بفهمم اولین عشق جدی ام چرا و چطور تمام شد و آیا اصلن شروع شده بود؟