نوستالژیا

اکثر ایرانی ها آدمهای نوستالژیکی هستند، دلیلش شاید این باشد که زندگی شان هر چه جلوتر رفته بدتر شده، اینکه همیشه خاطراتشان از زندگی فعلی شان شیرین تر بوده و همیشه توی امروزشان دنبال رد پاهای دیروز دوست داشتنی شان می گشته اند. حتا برای من -و شاید هم نسلانم- که دوران نکبتی را گذراندیم هم اوضاع همین است، کسانی که در سالهای آخر دهه ی پنجاه و یا اوایل دهه ی شصت به دنیا آمدند و کودکی و نوجوانی و جوانی شان در انقلاب و جنگ و خفقان و درگیری های سیاسی گذشت، کسانی که توی دبستانشان به جای زمین بازی سنگر داشتند، آنها که وحشت شنیدن آژیر قرمز را تجربه کرده اند، اسباب بازی هایشان از پوکه ی فشنگ ساخته شده بود و قلک هاشان تانک های کوچکی بود که وقتی پر میشد آن را به مدرسه می بردند تا به "جبهه های حق علیه باطل" فرستاده شود. برای ما یا دست کم من کودکی شادی وجود نداشت تا برای آن دلتنگ شوم ولی ذاتن آدم خاطره بازی بودم، البته بودم و این دلبستگی را هم مدتی قبل از سرم انداختم، با آتش زدن کارت های فوتبالی که از بچگی جمع کرده بودم و آن زمان وسیله ای بود برای کسب اعتبار نزد بچه های همسن و سال. هر پسر بچه ای برای خودش کلکسیونی از اینها داشت و هر چه مجموعه ات کاملتر و منحصر به فردتر بود توانایی پز دادنت هم بالاتر میرفت، برای جمع کردن این عکس ها یا باید آدامس های چاپ دار می خریدی که شاید شانست میزد و عکس های کمیاب به پستت میخورد (توی جیب من همیشه پر از آدامس های بدون پوستی بود که من پوست همه را یک جا کنده بودم تا زودتر به چاپش برسم) یا باید چاپ بازی میکردی. برای چاپ بازی یا باید دست های بزرگی میداشتی یا تکنیک خوبی که طوری با کف دست قوس داده شده به روی چاپ بکوبی که یک جریان هوا ایجاد شود و چاپ را پشت و رو کند تا آن چاپ مال تو شود.  

نه، این دیگر باید بیماری باشد، یا شاید دیوانگی... این که به جای اینکه روی مبل لم بدهی و مثلن با تلویزیون LED پنجاه اینچ و DVD کیفیت 9 فیلم ببینی دلت برای این تنگ بشود که بروی یک ویدئوی آیوا  ۱۰۲ قاچاقی اجاره کنی و برای اینکه داغ نکند زیرش آجر بگذاری و توی یک روز ده تا فیلم خط خطی را با بدبختی نگاه کنی، اینکه وقتی لئونارد کوهن دارد با سخاوت توی MP3 در گوشت کنسرت اجرا می کند دلت هوای ضبط یک کاسته ی توشیبا و نوار پر از هوای قمیشی را بکند که قصه ی گل و تگرگ را در ذهن تو و رفیقت جاودانه می کند، اینکه با وجود ایکس باکس و play statione 2 هنوز هم بازی محبوبت بازی هواپیمایی آتاری های دسته هاونی باشد، اینکه دلت بخواهد صبح زود به بهانه ی نانوایی از خانه بزنی بیرون و بروی سر راه مدرسه ی معشوقه ات و نامه ای رد کنی و گلی بگیری و این را ترجیح بدهی به معشوقه ی مجازی ای که ندیدی اش ولی امکان این را داری که هر لحظه که بخواهی بتوانی با او "چت" کنی... اینها دیگر دیوانگی ست، نه؟