شورش بی دلیل

دو روز بود که برای ناهار قرمه سبزی می دادند، شوخی رایجی توی پادگان ها و خوابگاه های دانشجویی وجود دارد که می گوید هر گاه چمن های محوطه را کوتاه می کنند قرار است قرمه سبزی بدهند، ولی این دیگر شوخی نبود، امید بدجوری مریض شده بود - شاید مسمومیت- و ما همه چیز را از چشم غذای سلف می دیدیم، هرچند همه از همان غذا خورده بودیم. فاصله ی سلف تا خوابگاه چند دقیقه بیشتر نبود و اغلب اگر کلاس نداشتیم غذا را می گرفتیم می آوردیم توی اتاق می خوردیم. قابلمه ها و ژتون ها را برداشتیم و راه افتادیم، ممد پیش امید ماند،علاوه بر آن خودش هم بدجوری تنبل بود و بدش نمی آمد غذایش را برایش بیاورند. 

توی سالن سلف سرویس بوی قرمه سبزی پیچیده بود، ما باور نمی کردیم، مطمئن بودیم اشتباه می کنیم ولی هیچکدام حال اظهار نظر را نداشتیم، صف طولانی نبود، جهان بدون نوبت رفت جلو و سرش را کرد توی دیگ خورشتی، بعد بدون اینکه سرش را بلند کند فریاد زد "باز هم خورش سبزی؟" ولی دیگر منتظر جواب آشپز نشد، دو دستش را انداخت لبه ی دیگ برنج که نصف خودش وزن داشت، یک پایش را هم اهرم کرد و دیگ را یله کرد روی زمین، دانه های سفید و زرد و سیاه برنج پخش شدند روی زمین، بعد لگد محکمی کشید زیر سبد پرتقال هایی که قرار بود برای دسر بدهند،پرتقال ها مثل توپ های بیلیارد که ضربه ی اول بهشان می خورد هر کدام پرت شدند به طرفی و قل قل خوران کف سالن را می پیمودند. ناگهان قیامتی شد از صدا و جنب و جوش، همه چیز به هم ریخت، ولی من مثل سربازی که وسط میدان جنگ خمپاره ای کنار دستش منفجر شده و موج آن کرش کرده متوجه اطراف نبودم در پس زمینه ی چشمم( انگار با حرکت آهسته) می دیدم که آدمها چطور به هم ریخته اند ولی چیزی صداها را قطع کرده بود، آن چیز پرتقال ها بودند که من نگاهم روی آنها ثابت شده بود که همینطور روی زمین قل می خوردند و نور از روی سطح نارنجی و براقشان منعکس میشد و هر کدام مثل چلچراغ های کوچک چرخانی به نظر میرسیدند. منظره ی بدیعی بود که چیزی را که نمی دانستم چیست در ذهن من تداعی میکرد. مسخ شده بودم و احساس خوشبختی می کردم،بعد به خودم آمدم و دیدم دانشجوهای قابلمه بدست هجوم آورده اند سمت برنج ها و دارند قابلمه ها را با برنج ریخته شده پر می کنند! داد زدم " بدبختهای گشنه بس کنید" احمد هم از این موضوع برآشفته شده بود، رفت سمت دیگ خورشتی و آن را برگرداند روی برنج ها و سعی کرد منظره ای بوجود بیاورد که این احمق ها رغبت خوردن آن غذا را از دست بدهند. کمی آنطرف تر مهدی مشغول شکستن گلدانهای توی سالن بود، این کار را با دقت و جدیت خاصی انجام میداد، به این ترتیب که هر گلدان را یک متر از زمین بلند می کرد و درست همانجا پرت می کرد روی زمین و بعد میرفت سراغ گلدان بعدی، انگار او را مامور کرده بودند خط منظمی از گلدانهای شکسته بوجود بیاورد. 

.در تمام این مدت آشپزها و کارکنان آشپزخانه از جایشان جم هم نخوردند، فقط ردیف، آن طرف میز ایستاده بودند و یک جور خاصی این صحنه ها را نگاه می کردند، آدم نمی فهمید آیا خودشان هم از این اتفاقات خرسند شده اند یا اینکه فقط دارند با پوزخند به این دانشجویان هیجان زده نگاه می کنند و منتظرند این ماجرای لاجرم و معمولی تمام شود و برگردند سر کارشان... 

                                                                                                              ادامه دارد