کاریکلماتور!

بعضی چیزها با بعضی آدمها عجین می شوند، یعنی آن چیزها، آن اشخاص را تداعی می کنند طوریکه انگار هردو از ابتدا یکی بوده اند، مثلن همیشه بازی با استرالیا و صعود به جام جهانی را با خداداد عزیزی به یاد می آوریم یا وقتی اسم فیلم پدر خوانده می آید تصویر مارلون براندو با آن چانه ی پهن و صدای تو دماغی و صندلی سلطنتی در ذهنمان جان می گیرد، و همینطور تصور دنیای شعر و شاعری بدون نام شاملو کار مشکلی ست. 

بعضی کلمات هم وقتی در کنار بعضی اشخاص قرار می گیرند هویت تازه ای پیدا می کنند و بار معنایی شان عوض می شود و یک جورهایی تغییر کاربری می دهند. فرض کنید که "واجبی" پیش از ماجرای سعید امامی چه جایگاهی داشت؟ یک اسم ممنوعه بود که حیای جامعه مانع از به زبان آوردن آن می شد و اسمش هم همراه با خودش در کیسه پلاستیک مشکی پیچیده می شد ولی بعد از استفاده ی ابزاری که در مرگ سعید امامی از آن شد قبح کلمه ی واجبی شکسته شد و تقریبن به همان معروفیت سعیذ امامی در آمد و حتا رسانه ای شد! چه کسی فکر می کرد که روزی اسم واجبی توی روزنامه ها درج شود؟ اگر چه با این شوخی ظریف که " به نظر شما کشتن سعید امامی کار واجبی بود یا کار مستحب؟!"  

مشابه همین خدمت را رییس جمهور محترم در مورد کلمه ی " ان " انجام دادند و همینطور قاعده ی پاراگراف اول در مورد این کلمه و این شخص صدق می کند!!