ما خروس نیستیم!

 

نشسته‌ایم منتظر تا پیتزایمان آماده شود، من دارم از تلویزیون رستوران، کارتون گوسفندها(شان دِ شیپ)را نگاه می‌کنم و احسان حواسش به اطراف است، یک دفعه چشمهایش گرد می شود و با هیجان در گوش من می گوید " اِ اِ اِ سارا دوست دختر سابقم!" و من در امتداد نگاهش دختری را می بینم که دست در دست یک آدم گردن کلفت پیش می آید و پشت میز کناری ما می نشینند. پسره گوریلی ست برای خودش و توی گردنش یک زنجیر نیم کیلویی طلا مثل زنجیر لنگر کشتی آویزان کرده که از زیر دکمه های باز پیراهنش پیداست. این گردنبند زمخت بعلاوه‌ی ساعت طلایش برای من نشانه‌ی این هستند که از این پولدارهای احمق است (هیچوقت نتوانستم با مردهایی که ساعت طلا میبندند دلم را صاف کنم) وقتی که سفارششان آماده می شود و پسر برای آوردن آن می رود احسان و سارا از فرصت استفاده کرده و شماره ها را رد و بدل می کنند و سارا تاکید میکند که فقط صبح‌ها میتواند حرف بزند، به انگشتش نگاه می کنم و می فهمم که زن و شوهرند. تا اینجای کار برایم خیلی مهم نیست، می گویم لابد شوهرش را دوست ندارد. بعد می بینم موقع غذا خوردن، دخترک برش‌های پیتزا را توی دهان پسر می گذارد و باقی مانده‌ی آن را هم خودش گاز می زند. کاری که برای انسان نشان دهنده‌ی یک سری چیزهاست. با خودم فکر می کنم که روابطمان دارد از شکل انسانی اش خارج می شود و  داریم مثل مرغ و خروس ها می شویم. بلند می شوم و در حالی که بلند و بی وقفه می‌خندم از رستوران می زنم بیرون.