تاجر یک دقیقه‌ای یا چگونه بدون زحمت پولدار شویم؟!

بعضی‌ها دست به هر چیزی می‌زنند طلا می‌شود، نمونه‌اش همین دکتر، خداوکیلی اگر من این هیکل و قیافه را داشتم نهایتن فکر می‌کردم که در آن شهرداری بشوم رفتگر، آن هم قراردادی نه استخدامی، آن هم نه شهرداری تهران، یکی از مناطق دور افتاده، دیگر در مخیله‌ام هم نمی‌گنجید که روزی شخص اول سیاسی مملکت بشوم، آن هم نه یک دوره! اشکال کار اینجاست که این قانون طلایی معمولن فقط برای خود این اشخاص کارایی دارد و برای دیگران هر چیزی که آنها دست می‌زنند می‌شود عن، حالا فرض کنید که این آدم عالیترین مقام اجرایی مملکت باشد و خواه ناخواه دستش به هر چیزی توی این وادی مالیده ‌شود، ببینید چه اوضاعی می‌شود..چه عن بازاری! 

حرفم این نیست، می‌خواستم چیز دیگری بگویم ولی نمی‌دانم من چرا در مورد حیات وحش هم که می‌خواهم حرف بزنم ذهنم می‌رود سمت دکتر عزیز. قضیه از این قرار است که من جزو آن دسته آدمها هستم که دست به هر چیزی می‌زنم نابود می‌شود، حالا نه هر چیزی، بیشتر امور اقتصادی را می‌گویم، حقیقتش من همیشه رویای پولدار شدن یک شبه را در سر می‌پروراندم یعنی حوصله نداشتم یک عمر مثل خر دجال کار کنم و مثل مورچه‌ی کارگر ذخیره کنم تا سر پیری بشینم و با بیمه‌ی بازنشستگی و چندرغاز پس‌اندازم لنگم را بدهم هوا و جدول حل کنم، می‌خواستم هر جور شده قبل از ۳۰ سالگی بار و بنه‌ام را ببندم و بروم یک سمتی عشق و حالم را بکنم. حتا از این احمق‌هایی بودم که توی هر بانکی یک حساب قرض‌الحسنه باز می‌کنند تا از جوایز ویژه و هزاران جوایز ارزنده‌ی نقدی و غیر‌نقدی دیگر قرعه‌کشی این بانکها بهره‌مند شوند. به چند مثال دیگر توجه کنید: 

وقتی آمریکا به افغانستان حمله کرد ارزش پول این کشور حسابی سقوط کرد و بعد در عرض چند سال سیر صعودی گرفت تا جایی که دیگر افغانها ما را آدم حساب نمی‌کردند شاید باورتان نشود ولی میزان این نوسان آنقدر وحشتناک بود که از بدترین حالت به بهترین، ارزش پول افغانستان ۴۰۰ برابر شد!! یعنی کسی که در روزگار سقوط، یک میلیون افغانی داشت بعد از بحران سرمایه‌اش به چهارصد میلیون افغانی می‌رسید. ما هم که سرمان درد می‌کرد برای همچین جهش‌هایی همیشه افسوس موقعیت از دست رفته را می‌خوردیم تا اینکه زد و جناب بوش به عراق هم حمله کرد. آن روزها هر دینار عراق صدو سی چهل تومان بود و با شروع جنگ آمد روی یک تومان. ما هم که همزمان با اخبار جنگ بازار ارز را دنبال می‌کردیم این بار معطل نشدیم و دار و ندارمان را بعلاوه‌ی مقداری قرض و قوله بردیم صرافی و دینار عراق خریدیم، این وسط به چند نفر از رفقا که برایمان عزیز بودند هم این راز را گفتیم تا آنها هم به یک نوایی برسند. دردسرتان ندهم ما هر دینار را در ازای ۹ ریال خریدیم و نشستیم حساب کتاب کردیم که اگر اتفاق مشابه افغانستان برای عراق هم رخ دهد و ارزش پول این کشور دست کم به میزان سابق برسد سرمایه‌ی ما تقریبن ۲۰۰ برابر می‌شود ولی زهی خیال باطل..تا اوضاع آن مملکت می‌رفت کمی آرام شود این شیعه‌ها می‌زدند چند تا بمب می‌ترکاندند و شرایط بحرانی‌تر می‌شد، اینطوری بگویم که الان هر دینار عراق در بازار ارز ۷ ریال معامله می‌شود! خدا میداند که هیچ کس در دنیا به اندازه‌ی من برای مردم عراق آرزوی پیشرفت و آبادانی نمی‌کند حتا خودشان! 

یادتان می‌آید که زمانی خط موبایل چقدر گران و بازار آن چقدر سود آور بود؟ در یک روز گرم تابستانی من تمام دار و ندارم را که بعد از شکست قبلی جمع‌آوری کرده بودم برداشتم و رفتم به یک دفتر خدمات ارتباطی و آن را تقدیم خانم مسوول باجه‌ی امور تلفن همراه کردم و در ازایش تعدادی فیش ثبت نام گرفتم و خوش و خرم آمدم بیرون. سه ماه بعد از آن در یک روز سرد پاییزی به آن محل مراجعه و مشاهده کردم که همان سیم کارتهایی را که بعد از سه ماه به من تحویل می‌دهند دارند همانجا فوری و به دو سوم آن قیمت می‌فروشند. بعد از آن را هم که خودتان خبر دارید که یک سیم کارت می‌خرید بهتان چهار پنج تا سیم کارت جایزه می‌دهند بعلاوه‌ی مقداری شارژ و یک بستنی و کمک هزینه‌ی سفر حج و چیزی نمانده که طرف یک دور هم شما را با خواهرش بفرستد سانفرانسیسکو!  

به هر حال شکست مقدمه‌ی پیروزی ست و انسان نباید با زمین خوردن نا‌امید بشود،‌این بود که بلافاصله بعد از آن شکست من تعدادی از همکاران را جمع کردم و نطقی ایراد نمودم به این مضمون که بیایید پولهای مرده‌تان را که به تنهایی قدرت خرید ندارند روی هم بگذاریم و یک سرمایه‌گذاری در بازار مسکن بکنیم، چون تنها جایی که ریسک ندارد همین بخش مسکن‌ است و خانه و زمین همیشه در حال گران شدن است و از این حرفها...بله درست حدس زدید این اتفاق در اواخر سال ۸۶ افتاد یعنی زمانی که عدل بعد از آن بازار مسکن دچار رکودی شد که تا به امروز ادامه دارد، این است که فکر نکنید کنترل قیمت مسکن از دستاوردهای دولت نهم بوده، نخیر این از دستاوردهای شانس شتری این جانب و شامه‌ی قوی اقتصادی بنده است. 

این روزها مقداری پول به دستم رسیده که قصد دارم آن را سرمایه گذاری کنم،‌ دوست دارید بدانید می‌خواهم روی چه چیزی انگشت بگذارم؟!