قهقرا - دفتر خاطرات

 

 

خرداد۸۸ - دور میدان اصلی ده نشسته بودیم، داشتیم حشیش می‌کشیدیم، غلامعلی از توی قهوه‌خانه آمد سمتمان، کمی خودمان را جمع کردیم، از پارسال که رفته بود شهر و کم‌کم ظاهرش را تغییر داده بود ازش حساب می‌بردیم، طوری دکمه‌ی یقه‌اش را می‌بست که انگار هیچ‌کدام یادمان نمی‌آمد در بچگی چقدر دکمه‌ی شلوارش را باز کرده بودیم. پرسید بچه‌ها کجا هستند؟ بچه‌ها داشتند توی طویله‌ی حسینقلی خان ترتیب خر سفید خان را می‌دادند. می‌گفتند درمان سوزاک است. گفت برای همه‌تان کار جور کرده‌ام، بی‌دردسر و پر درآمد... 

توی سوله‌ای جمعمان کرده بودند، همه شناسنامه به دست. بوی عرق بدن‌های مختلف همه‌جا پیچیده بود، توی اتوبوس بینمان پاکت‌های پول را تقسیم کردند، گفتند بعد رأی دادن میاوریمتان همینجا برای چلو کباب، بچه ها هلهله کردند... 

غلامعلی مرا پیش خودش نگه داشت، می‌گفت تو به درد می‌خوری، علاوه بر آن با هم بچگی مشترکی را گذرانده بودیم، آنجا دیدم خیلی هم کاره‌ای نیست، بردنمان توی اتاق در بسته‌ای و یک سری کاغذ سفید رأی ریختند جلویمان گفتند بشینید بنویسید، توی اتاق بوی عرق و بوی آشنای طویله می‌آمد... 

تیر۸۸ - غلامعلی یک باتوم گرفت دست و یک اسپری هم بست به کمرش، پیراهن چرک سفیدش که تا نزدیکی‌های زانو می‌رسید اسپری را مخفی می‌کرد، به من گفت تو بشین پشت موتور، خیلی اهل زدن نبودم ولی از گاز دادن با هوندای ۱۲۵ خوشم می‌آمد، بعد رفتم جزو بچه‌هایی که بین نیروها ساندیس پخش می‌کردند، عشق بی‌سیم داشتم، غلامعلی یکیش را داشت... 

مهر۸۹ - خیلی وقت است نرفته‌ام خانه، نه که بترسم یا خجالت بکشم، دوست ندارم آن نگاهی را که آنوقتها خودم به غلامعلی می‌کردم توی چشم بچه‌ها ببینم، غلامعلی گفت امروز روز شانسته، به خاطر بر و رویی که داری انتخابت کردند، این لباسها را بپوش، کلاه گیس را هم بگذار سرت، یکی میاد آرایشت می‌کنه، یادت باشه هر چی بهتر باشی به نفعته، زودتر خودتو میکشی بالا، من خودمم دوست داشتم زن‌پوش بشم، قبول نکردند، گفتند تو با این قیافه‌ات بهتره جزو خودمون باشی، و خندید... 

غلامعلی آمد دنبالم، سر حال بود، با کف دست زد پشتم و گفت آفرین خیلی خوب بودی، دستش را همانجا گذاشته بود و آرام روی بدنم می‌لغزاند، سرش را آورد کنار گوشم و گفت بد چیزی هم نبودیا، حاجی ازت خوشش اومده... در اتاق را باز کرد و خودش جلوتر رفت تو، گفت حاجی این همونه که تعریفشو کرده بودم، حاجی داشت با تسبیح دانه درشتش بازی می‌کرد، آرام سرش را تکان داد، غلامعلی مرا برد به اتاق کوچکتری که همانجا بود و گفت منتظر باش تا بیام و خودش برگشت پیش حاجی، اتاق حسابی خنک بود و یک تخت و یک گل میز گوشه‌ی آن چیده شده بود، روی گل میز تعدادی روزنامه بود و یک دستمال کاغذی...