آن فست فود را که یادتان هست با ماجراهایش؟ یک شب دم دمهای تعطیل کردن که طبق معمول پشت صندوق نشسته بودم و داشتم با حرص و لذت فروش آن روز را می شمردم، صدای چند جوان را شنیدم که گویا مشغول شعرخوانی بودند به سبک این انجمن های ادبی که باید رفته باشید تا بدانید چه نوع شعر خواندنی را می گویم. من هم که سرم درد می کرد برای این چیزها و به یکباره انگار یک خانم سانتی مانتال را وسط یک پادگان با آشخورهای بوگندو پیدا کرده ام بلند شدم و رفتم سر میز آنها که تنها مشتری های باقیمانده بودند. دو تا دانشجو و یک نفر بومی همانجا که رییس انجمن هنر و ادب و شعر و خوشنویسی و غیره ی آن شهر بود. کمی حرف زدیم و بعد که فهمیدند من هم دستی بر آتش دارم خواستند که چیزی برایشان بخوانم و من هم که به تازگی به مناسبت تولد خودم شعری گفته بودم(!) و به همین خاطر هنوز در خاطرم بود آن را خواندم و همین شد که مرا هم به جمعشان و انجمنشان دعوت کردند و دیگر آخرهای شب که میشد رفقای فرهنگی ما می آمدند به مغازه ی ما و میرفتیم طبقه ی بالا دور میز دنجی می نشستیم و بساط شعر و سیگار و بحث های ادبی...
راستش در خیالم کافه هایی را تصور می کردم که قدیمها پاتوق این شاعران و نویسنده های درست و حسابی بوده و منتظر بودم که از این جمع هم بالاخره یک همچین کسی ظهور کند! ولی نشد... و اما شعری که آن شب خواندم:
تپانچه را پست می کنم برای خودم
با کاغذ کادوی قرمز
و روبان صورتی
در شانزده مرداد یکی از این تابستانها که زاده شده ام
- آقای نجیب زاده لطفن دوئل من را بپذیرید
برای اثبات شرافت یکی از ما
که باید زنده بماند
تمام می شود
در یک لحظه چشم بر هم زدن تمام می شود
که چشم بسته ای بر خود و گشوده ای دریچه را تمام
می شود تمام کرد
بهت این لحظه ی منتظر را
که گلوله مغز متلاشی شده ی چند لحظه بعد تو را می نگرد
که پاشیده روی صورت تپانچه
به صحنه ی قبل برویم
دستم را از روی ماشه بردار آقای نجیب زاده
می خواهم زندگی کنم
به خاطر تمام لحظه های بعد که نزیسته ام
می خواهم زندگی کنم
دون کیشوت نخواسته هیچ بوده باشم
تا به جنگ آسیاب های بادی بروم
شوالیه ی سیاهی در من نبوده است
من
صدو هفتاد و هشت سانتیمتر گوشت
و هفتاد کیلو انسان بوده ام
که نچیده ام میوه ی ممنوعه را هیچ گاه با دستان خویش
تا چشیده باشم طعم نامفهوم رانده شدن را
از بهشتی که ندیده ام
روزی هزار بار باید بکشم بر دوش خودم را
به بالای تپه ای
که هزار بار غلتیده باشم دوباره به اینک
شانزده مرداد یکی از این تابستانها
که خشکیده پنجه هایم در قبضه ی تپانچه ای
و منتظرم که تو
آقای نجیب زاده
ماشه را زودتر بچکانی
گمانه زنی ها و شایعات در مورد سینیور زامبی شدت گرفته و این روز ها همه میخواهند بدانند زامبی واقعن کیست، شما چطور؟ عده ای فکر میکنند زامبی یک نوع موجود رعب انگیز (از اینها که در فیلمهای under world دیده ایم) میباشد و در تصورات برخی زامبی شبیه یکی از این مرده های از گور برخاسته در کلیپ رقص مردگان مایکل جکسون است، حتا دیده شده که چند نفری زامبی را به صورت این سگ کنار وبلاگ تصور کرده اند! اما واقعیت چیز دیگری ست، سینیور زامبی علیرغم تمام شایعات یک انسان است، شاید آدم نباشد یا حداقل نرمال نباشد ولی از لحاظ ژنتیکی بی شک یک انسان است با ۴۶ کروموزوم و ژن غالب y !
زیست شناسان و مستندسازان حیات وحش عقیده دارند برای شناخت یک موجود و پی بردن به عادات رفتاری اش شناخت زیستگاه و بررسی ویژگی های محل زندگی او (آن) ضروری می باشد و از این راه میتوان تا حدود زیادی موجودات زنده را شناخت. در همین راستا در این پست به بررسی زیستگاه یک زامبی (بلکم معروف ترین زامبی) یعنی سینیور آنها میپردازیم و در صورت لزوم بعدها به خود این زامبی هم خواهیم پرداخت، لطفن به ادامه مطلب توجه فرمایید